Noord Thailand

Hallo allemaal, Heb nog steeds moeilijkheden met mijn outlookaccount en kan dan ook, hoe graag ik zou willen, niet reageren op reacties op mijn blog. Ook omdat ik nog steeds niet beschik over de telefoonnummers van allemaal, kan ik ook niet appen. App mij je/jullie tel/adresgegevens, dan kan ik mijn contacten weer vullen en met jou/jullie ook weer communiceren. Mijn nieuwe nummer is 0031629927102. Alvast bedankt

Na redelijk geslapen te hebben, 's ochtends tegen tienen in Chang Mai aangekomen. Gelukkig had ik een transfer geregeld, dus stond er buiten het station een chauffeur op mij te wachten met een bordje in zijn handen met mijn naam er op. Na een korte rit aangekomen in mijn hostel; Baitong Homestay. Een kleine, gemoedelijk en persoonlijke homestay met 12 kamers, gerund door een gepensioneerd Duits/Thais echtpaar Manfred en Narumol, samen met hun Thaise huishoudster Nai. Prima kamer. Voelde me al meteen op mijn gemak daar. Na nog even een ontbijtje achter de kiezen te hebben gewerkt, naar de oude, deels ommuurde, binnenstad gelopen.  (De homestay bevindt zich net buiten  en iets zuidoostelijk van het oude centrum) Net op weg, meteen met mijn neus in de boter gevallen. In de eerste Wat (tempel) die ik binnenliep (Wat Sao Deug), werd ik hartelijk ontvangen met wafels en drank en uitgenodigd een initiatie ceremonie van een Thaise jongen, tot monnik bij te wonen. Heb uitvoerig met een oudere Thaise dame, die Engels gestudeerd had, over alles en nog wat kunnen praten . Verder de stad in. Heb tig tempels bezocht. Op een gegeven moment wel moe geworden en gemerkt dat ik mij op een behoorlijke afstand van mijn homestay bevond. Eechter geen nood aan de man. Op elke hoek van de straat (en vaak er ook tussenin) bevindt zich wel een bedrijfje waar je een fiets of scooter kunt huren. Heb  een fiets gehuurd voor nog geen anderhalve euro per dag en was binnen de kortste keren terug in mijn homestay. 's Avonds wederom het centrum ingegaan, hetgeen nu een stuk sneller verliep. Wat rondgereden en ben tenslotte in een gezellige "nightbazaar" aan de oostkant van de stad beland. Heb hier nog een of ander dansvoorstelling kunnen volgen en heb hier uit tal van etenskraampjes mijn avondeten samengesteld. Noch her en der wat gekletst met wat andere reizigers, waarna het toch weer later is geworden dan gepland.

De volgende dag op tour naar o.a. een olifantentrainingskamp, en naar een locatie van Birmeese hilltribe vluchtelingen. Was de eerste die met een minivan werd opgehaald en voordat de hele zaak compleet was, waren we al weer een uur verder. Ook hier weer, bestond de excursiepopulatie uit voornamelijk Chinezen. Na ongeveer een klein uurtje te hebben gereden kwamen we iets ten noorden van Mae Rim aan in het eerder vermeld trainingskamp. Bleek ook dit meer een toeristenattractie te zijn met olifantenshows, het rijden met een olifant, op een bamboevlot de rivier afzakken en tenslotte een hele korte rit met een ossenkar. Alles gericht om zoveel mogelijk fooien binnen te halen. Ondanks het hele commerciële gedoe, mezelf toch goed vermaakt. Je krijgt niet elke dag de kans om op een olifant te zitten/te rijden. Vooral dat laatste was spectaculair omdat de tocht niet over een vlakke weg/pad ging, maar stijl omhoog/omlaag en door de langssromende rivier. Ook de wat circusachtige show was amusant. Was verbaasd wat ze die olifanten allemaal hebben kunnen leren. Had wel de indruk dat de olifanten hier erg goed verzorgd werden. Na  een lunch, die bij de tour hoorde, nog wat, met name, hilltribe vrouwen (Ahka en Karen) bezocht in een bijzonder soort settlement. Deze mensen zijn vluchtelingen uit Myanmar(Birma), zonder verblijfsvergunning, waardoor ze niet mogen werken. De oplossing hiervoor schijnt gevonden te zijn in het creëren van een soort bezoekerscentrum (waarvoor toegang betaald moet worden) waar deze vrouwen hun handgemaakte waren aan de man/vrouw proberen te brengen. Had toch een beetje moeite met mijn bezoek aan dit menselijke openluchtmuseum, echter wel wetende dat dit voor hen een van de weinige manieren in Thailand is om te kunnen overleven. Na nog een orchideeën kwekerij te hebben bezocht, "huiswaarts" gereden, waarbij ik nu de laatste was die afgeleverd werd. Al met al een vermoeiende dag en ben vrij snel het bed ingedoken (mede veroorzaakt door de regen)

Vrijdag 27/3 afgesproken om met Kim en Kadey, (twee Zuid-Afrikaanse collega's die ik in de trein ontmoet had en die hier in Chang Mai een jaar lang Engelse les hebben gegeven) om een rondrit per scooter door Noord Thailand  te maken. Moest eerst mijn fiets nog inleveren, maar heb ook op hetzelfde adres een scooter kunnen huren. Ondanks de slechte weersvoorspellingen begon de dag aardig. Na de drukte van Chang Mai achter ons gelaten te hebben, werden de wegen een stuk rustiger (op een lokale scooteraar na, bijna leeg) en de  omgeving steeds mooier. De bijna 120 km lange rit die we (met de nodige zijuitstapjes) gedaan hebben, staat bekend als de Samoeng loop. Deze start in Changmai en loopt via Samoeng, Monchaem, Mae Rim weer terug naar Chang Mai. Mooie tocht. 's Avonds nog in een voor mij onbekend deel van de stad, Birmees wezen eten in zo'n typisch klein stalletje aan de rand van de weg. Lekker, weer eens heel verschillend dan het Thai eten van de afgelopen tijd.

De volgende dag de scooter teruggebracht, omdat het ding toch te weinig vermogen had om de tocht door de bergen naar Pai aan te kunnen. Heb bij POP motorrent een zwaarder Burgman motorscooter voor 4 dagen gehuurd. 's Middags gedrie weer op stap, de Doi Suteph (een berg) op, om de beroemdste Wat van Chiang Mai te bezoeken. Na wat files in de stad; die je probeert te ontwijken door links, rechts en van voren de bijna stilstaande auto's te passeren, over een geweldige, nieuwe en vol haarspeldbochten aangelegde weg naar Wat Doi Suteph gereden. Mijn motorhart geen volledig open! Eenmaal boven gekomen moest er eerst een lange en steile trap beklommen worden om de eigenlijke tempel te bereiken. Zeker de moeite waard. Heb bewondering voor hoe de Thais met hun Boeddhisme omgaan en dit schijnbaar vlekkeloos integreren in hun leven. De sereniteit die van hen uitgaat zou een voorbeeld voor velen (waaronder ikzelf) kunnen zijn. Helaas is de tijd te kort om in retraite te kunnen gaan in een of andere Boeddhistische tempel. Misschien later nog eens. Zijn verder de jungle in gereden tot we niet meer verder konden, doordat een doorgaande weg (lees een zandig en vol met kuilen gelardeerd bospad) afgesloten was. Zijn omgedraaid en later over de reeds eerder vermeld  Thaise Autobahn, de berg weer afgescheurd. Na te hebben gedoucht zijn we 's avonds de binnenstad ingegaan om eerst wat te gaan eten. Mexicaans ter afwisseling. Laten de Thai daar, nu net als in bijna alle gerechten, de Thai flavour hebben toegevoegd; (verse))koriander, een kruid waar ik absoluut niet happy van wordt. Echter door verwoede verwijderingspogingen mijnerzijds duurde de maaltijd wat langer dan gepland. In het restaurant wel live-music aanwezig. Een Thaiband speelde allerlei westerse muziek. Prima aan te horen, zolang ze maar niet begonnen te zingen. Verder op de avond werd dit echter weer ruimschoots goed gemaakt, door het bijwonen van een kleine intieme jamsessie van een bevriende band van Kadey en Kim. Amerikaanse vrijwilligers/expats die voor hun plezier een meer dan acceptabele akoestische band gevormd hadden. Leuke avond gehad. Tegen elven afscheid genomen van mijn Zuid-Afrikaanse collega's /tijdelijk aangenomen dochters, omdat ik de volgende ochtend vroeg aan mijn (motor)tocht naar Pai wilde beginnen.

Zondag 29/3. Na mijn spullen te hebben ingepakt (grootste deel van mijn bagage kon gelukkig achterblijven in Baitong Homestay) op de bike gestapt en noordwaarts richting Pai gereden.     

Eerst over een soort snelweg ( de 107)  Mae Rim voorbij, maar na zo'n 35 km  linksaf de 1095  naar Pai ingeslagen. Kort na Ban Pang Muan heb ik mij toch door een bord "Waterfall" laten verleiden om rechtsaf een landweggetje in te slaan. Na eerst verkeerd te hebben gereden, werd ik door een Thai op een bromfiets gesommeerd hem te volgen. Hij zou mij de waterval wel wijzen. Zo gezegd, zo gedaan. Alles in de verwachting op korte afstand, iets semi commercieels aan te treffen. Echter na bijna 10 km, over zand en gravelpaden te hebben gereden, moest ik deze verwachting toch enigszins bijstellen. Vooral toen we aan het einde van het pad niet verder konden en er ook nog eens een "wandeling" van meer dan een kilometer volgde door de bush, waarbij we regelmatig het de rivier ( een stroompje van niets) moesten kruisen. Eenmaal aangekomen bij de niet zo spectaculaire waterval (maar wel na een bijzondere tocht er na toe!),trekt deze Thai een boekje uit zijn borstzak, waarin wat Engelstalige zinnen gekrabbeld stonden, die aangaven dat hij mr. Su heette en dat hij een soort gids was en of hij een vergoeding van 100 Bath, als compensatie voor de benzinekosten kon krijgen. Niet moeilijk over gedaan. Op deze wijze kun je de lokale economie ook een duw in de rug geven. Na een misschien nog hobbeliger terugtocht naar de hoofdstraat, verder naar Pai gereden. Vanaf dat punt begonnen de 272 haarspeldbochten naar dit toeristische plaatsje. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, was de toestand van de weg, op een paar uitzonderingen na, goed te noemen. Ook hier weer heerlijk kunnen rijden. Vlak voor Pai overvallen door een korte regenbui, die de motortocht meteen wat hachelijker maakte. De weg werd spekglad. Echter meer dan 40 jaar motorervaring zorgden er voor dat ik toch veilig in Pai ben aangekomen. Op goed geluk een richting opgereden waar ik mijn verblijfsaccommodatie verwachtte en inderdaad, na nog even ergens de weg gevraagd te hebben, tegen half twee aangekomen bij het Pai Com Hideway resort, zo'n 4 a 5 km verwijderd van het centrum van Pai. Wat een rust en wat een luxe. Bijna geen gasten, een perfecte bungalow, met een gigabed (2,5 m breed) en gelegen in een mooie omgeving. 's Middags werd geheel voor mij alleen het zwembad nog even bladvrij gemaakt en heb op een zalige stretcher heerlijk wat weg kunnen doezelen. Tegen de avond naar Pai gereden, even de buurt wat verkend; eerst per motorscooter en later te voet, waarna ik ergens ben gaan eten, Verwachte gesauteerde garnalen, maar kreeg naast mijn fried rice een grote kom met garnalensoep, wederom net het reeds eerder genoemde korianderprobleem. Vroeg naar bed gegaan om de vermoeidheid van de reis en de vele nieuwe indrukken te kunnen verwerken.

Maandag 30/3. Na een wat onrustige nacht (Bed was zo groot dat ik mij zelf was kwijtgeraakt)  rond negenen gaan ontbijten. Daar gelijk de hele hotelpopulatie ontmoet; twee Koreanen en een jong Iers stel, Paul en Claire, die op een negenmaandse wereldreis waren. Met deze in gesprek geraakt en zijn uiteindelijk gedrieën op stap gegaan. Eerst naar een Chinees dorpje, Santichon gegaan, iets westwaarts van ons resort gelegen. Daarna naar een waterval (Mor Paeng waterfall), die nog  heel wat water kon gebruiken. Het is nu het droge seizoen hier, hetgeen je heel goed aan de vegetatie en de vele bosbranden kunt merken. Dit laatste wordt door de lokale bevolking met opzet gedaan om de undertow (het struikgewas) te verwijderen. Hierdoor wordt het voor hen gemakkelijker, de door hen gewilde paddenstoelen te kunnen plukken. Echter alle bosbranden en brandjes bij elkaar wil nog wel eens voor behoorlijke smogvorming zorgen. Heb hier persoonlijk echter geen tot weinig last van gehad, alleen van de visuele aantasting van het landschap. Daarna over Pai terug naar ons resort, waar we het zwembad voor ons alleen hadden. Wat een leven! Tegen de avond naar Pai Canyon gereden om de zon te zien ondergaan. Waren daar echter niet alleen. Hippies, want to be hippies en ander rondhangend toeristisch gepeupel gaven het geheel een heel eigenaardig karakter. Zijn gaan eten in het restaurant van de plaatselijke Thai coocking school en….hartstikke lekker. Het beste Thai food tot nu toe. De avond volgemaakt met het gaan luisteren naar live muziek in de Spirit bar, in een ook nu weer wat hippieachtige en hallucinerende omgeving. Echter prima muziek, in ieder geval van de eerste performer, een Schotse kruising tussen Joe Cocker en Van Morrisson. De tweede zanger/gitarist was echter zo erbarmelijk slecht, dat we maar terug naar het resort zijn gegaan.

Dinsdag 31/3. Rustig aangedaan. 's Ochtends naar een eigenaardig natuurfenomeen gaan kijken, welke hier bekend staat als de "Landslide". In 2008 begon op onverklaarbare wijze de bodem van een grondstuk in de buurt van Pai te wijken en ontstond er een scheur/kloof van zo'n 100 meter lang en tot 15 m diep. Geen aardbeving, overstroming; niets van dit alles. Echter wel weer een toeristische attractie erbij. Nog wat verder rondgecrosst, langs tempels, semi loslopende olifanten en veel toeristische accommodaties, al dan niet nog in aanbouw. 's Middags afscheid genomen van Paul en Claire, maar afgesproken dat we ons in Chang Mai weer zullen treffen. De middag heerlijk lui doorgebracht aan het zwembad, dat ik de eerste uren weer helemaal voor mij alleen had. Sta nu op het punt om Pai in te rijden om wat te gaan eten/rondslenteren.   

Woensdag 1/4. Al vroeg op. Moest voor 12.00 uur mijn motorscooter in Chiang Mai inleveren. Als eerste van de weinige gasten ontbeten; afscheid genomen van dhr. Chinn, de manager van het resort en op mijn stalen ros geklommen om aan de rit terug naar Chiang Mai te beginnen. Evenals de afgelopen dagen brandde de zon er in die vroege ochtenduren er al behoorlijk op los. De temperatuur was die dagen niet onder de 30 graden Celsius gezakt (ook 's nachts niet), met uitschieters naar 40 C. (Dank aan de uitvinder van de airconditioned) Heel wat anders dan het weer in Nederland. De terugrit ging sneller dan ik gedacht had en reeds voor elven stond ik voor de deur van mijn homestay in Chang  Mai. Bagage naar mijn kamer gebracht en na een snelle douche, de motorscooter ingeleverd. Had een stevige inspectie verwacht, maar niets daarvan. Het ding werd ingenomen; kreeg mijn paspoort terug en klaar was Kees. Op de terugweg nog een aftandse fiets voor anderhalve dag gehuurd om toch wat mobieler te kunnen zijn. Was uiteindelijk erg blij met dat ding, omdat ik half Chang Mai heb af moeten fietsen om een bank te vinden, die instaat was euro's tegen dollars te wisselen, welke ik nodig schijn te hebben in Laos, met name om mijn visum voor dit land te kunnen aanschaffen. Terug in de homestay met de eigenaar aan het bier en aan de (sterke) verhalen. Heel gezellig, zeker toen zijn vrouw ook nog eens met tal van Thaise gerechten kwam aanzetten. Na een powernap, tegen half acht, de stad ingegaan voor mijn etensafspraak met het in Pai ontmoette Ierse stel. Met de verlichtingset op mijn hoofd, welke ik van Ronald voor mijn verjaardag had gekregen, reed ik als een soort verkapte mijnwerker, door het drukke avondverkeer, naar mijn bestemming toe. Narungrai, een door het huis aanbevolen eetgelegenheid, bleek inderdaad een erg goede keus. Garnalen in een spicy red curry, konden er, ondanks de voluptueuze middag, nog best in. Zijn die avond ook nog de grote nightbazaar van Chang Mai wezen bezoeken. Zo groot had ik deze niet verwacht en in tegenstelling tot Bangkok, niet te druk, absoluut niet opdringerig en heel gezellig. Het enige nadeel was, dat ik er niets kon kopen vanwege mijn bagagelimiet. Morgen op kookcursus. Daarover meer de volgende keer.

Sawadee.

Sawadee