Alleen ende eerste dagen met de groep

Kia ora (hallo allemaal)

16/2 Pak mijn reisverslag weer op met een excursie per ferry van uit Auckland naar Devonport, een gegoede voorstad van Auckland, aan de andere kant van de baai. Even lekker doorluchten. Eenmaal aan wal, richting Mt Victoria gelopen, een van de 52 gedoofde vulkaankegels in en rond Auckland. Even klimmen, maar dit werd beloond met een 'great view' over de baai naar Auckland CBD. Nog even wat rondgehangen, maar de zon schijnt hier genadeloos. Na een ijsje gekocht te hebben naar het marine-museum gelopen, met een interessant overzicht van de N. Zeelandse  marine activiteiten  in de wereldconflicten van de afgelopen 100 jaar.

17/2 Redelijk vroeg op. Veel tijd besteed aan het overzetten van bestanden van de GoPro naar de USB stick. Rond half elf uitgecheckt en de bus genomen Queenstr af, naar het Mercure hotel. Had alleen papiergeld om het kaartje van 50 cent te betalen en wat losse munten van in totaal 30 cent. Heeft de chauffeur uit eigen zak de resterende 20 cent betaald. Een voorbeeld van de Nieuw Zeelandse gastvrijheid. De mensen zijn hier heel aardig en veel relaxter dan in Ned. Iedereen , van jong tot heel oud, wordt met de voornaam aangesproken, of met "hi guy, how're doÏng" en met "Have a nice day". Ze zijn altijd bereid je te helpen en als Nederlander moet je oppassen dat je niet te direct of te bot uit de hoek komt. Werd ook zeer vriendelijk bij mijn nieuwe hotel geholpen door 3 lieftallige jonge dames, waaruit ik mocht kiezen wie mij behulpzaam mocht zijn. Vroege incheck; geen enkel probleem. Was allemaal al geregeld. Prima hotel, van een stuk betere klasse dan dat ik de afgelopen 2 dagen gewend was. Als dit de standaard is voor wat gaat komen, mag ik zeker niet klagen. Bij het inchecken en later op mijn kamer, kwam ik er steeds meer achter dat ik de kamer voor mij alleen zou hebben. Lekker, maar weet niet voor hoelang, omdat bij aankomst op het Zuidereiland de groep van 35 uitgebreid zal gaan worden met nog eens 8. Voor het moment heb ik het dus erg luxe. Tegen de middag een excursie naar Rangitoto geboekt, het jongste vulkanische eiland (500 jaar) in de Hauraki Gulf voor Auckland. Na een boottocht van ca. 40 min. aangekomen op dit onbewoonde eiland. De trein/tractor stond al op ons te wachten voor een guided tour, gedaan door gepensioneerde vrijwilligers. Erg interessant. Overal pure gestolde lava, waarvan grote delen nog onbegroeid waren. Tot onderaan de top gebracht, waarna een wandeling van ongeveer een uur gemaakt naar de top en langs de kraterrand. Ook hier weer mooie uitzichten. Was gisteren al aardig verbrand. (De UV straling is hier heel wat heftiger dan op het Noordelijk halfrond) en moest dus aardig oppassen. Om 16.00 uur terug naar Auckland. Na een persoonlijke opknapbeurt en wat strijkwerk (Strijkplanken staan hier standaard op je hotelkamer)) om 18.30 uur kennis gemaakt met de reisleider van AAT tours en enkele medereizigers. I.h.a. grijze duiven, meestal stellen en een aardige Chinese familie uit Californië. Moet er toch een beetje aan wennen dat ook ik (langzamerhand) tot deze groep ga behoren. Heb lekker gegeten, op de twaalfde verdieping, met wederom een mooi uitzicht over de baai. Daarna naar mijn kamer gegaan om wat aan mijn dagboek/reisverslag te werken.

18/2 Vroege wake up call om 06.15 uur. Geen probleem voor mij. Prima ontbijt en om precies 07.45 uur vertrek. Eerst wat files om uit Auckland te komen (1,5 mln. Inwoners), maar al gauw werd het weer wat rustiger op de weg. Stralend weer, met hier en daar een wolkje. Verwachting is dat de 30 C vandaag gehaald gaat worden. Aangename verrassing; WIFI aan boord. Moet nu wel oppassen om niet in hetzelfde gedrag als dat van mijn leerlingen te vervallen en niet op de voorbijschietende omgeving te letten. In Waitoma de bekendste druipsteengrot (Waitomeo Glowworm Cave) van NZ bezocht. Grot op zich stelde weinig voor, maar de ontelbare gloeiwormen waren een apart schouwspel, vooral toen we met een boot de onderaardse stroom afvoeren. Net of als je onder een met sterren bezaaid firmament voer. De weg naar Rotorua liet steeds meer (resten van) vulkanische activiteit zien. De aardkorst schijnt hier het dunst ter wereld te zijn, slechts 100 km dik. Als je goed snoof, merkte je de zwavelgeur in de lucht. Zal nog wel erger worden als we morgen het gebied gaan verkennen. Aangekomen in het hotel was het opschieten, omdat we naar een culturele voorstelling van een lokale Maorifamilie met een hangi ( een in aarde gegaarde maaltijd) moesten. Zo'n bezoek kent nogal wat regels waaraan de groep zich moet houden. Ten eerste  wordt lachen bij de begroetingsceremonie niet op prijs gesteld en dient er een aanvoerder (chief) van de groep, de honeurs op gepaste wijze te vertegenwoordigen. Aangezien niemand zich als vrijwilliger melde, heb ik dit maar op mij genomen. Tijdens zo'n begroeting wordt je eerst met veel geschreeuw en wapengekletter benaderd. Er wordt voor jouw voeten een vredesteken (token) gelegd, vaak een blad of een stok. Als je dit op gepaste wijze opgepakt hebt, start de begroeting met de hungi; het wrijven van de neuzen tussen de twee chiefs. Daarna wordt jij als aanvoerder gevraagd te volgen, met op enige afstand, de rest van de groep. Voordeel van het chiefzijn is, dat je overal met de neus vooraan staat en als eerste uitgenodigd wordt om aan allerlei activiteiten mee te doen. Zo heb ik de haka gedaan, de officiële krijgsdans van de Maori's, zoals je die ook vaak ziet bij het optreden van de All Blacks, het rugbyteam van NZ.  Na hungi en haka, de (dans) voorstelling, dan eindelijk de hangi (had best trek in die lokale Maorigerechten).  Dit alles omlijst met veel zang. Een unieke ervaring, mede gelet op het feit dat nog niet eens zolang geleden de Maoricultuur met uitsterven bedreigd werd. Heb genoten!

19/2  Vandaag naar de Agrodomo Sheep show , hier in Rotorua geweest. Nooit geweten dat er zoveel verschillende schapensoorten zijn. Zeer toeristisch, maar wel erg amusant en leerzaam. Daarna naar Te Puia geweest  voor een culturele Maori rondleiding over de "skills" van dit interessante volk. Hoogtepunt was echter de beroemde Pohutu Geyser, welke een tot twee keer per uur spuit en een hoogte kan bereiken van tot 30 meter. Dit te midden van een naar zwavel stinkend en borrelend (modder) landschap. Vanmiddag geen programma. Lekker even op mijzelf, voor het raam met uitzicht op het meer, dit verslag aan het typen.

Zit op dit moment met beperkte WIFI mogelijkheden. Mochten niet alle foto's en video nu lukken dan komen die later.

Te ka wi allemaal, (tot ziens/gauw)